Dumna i Blada...:)

Nie chwaliłam się, bo jakoś okazji nie było, że robię krzesła. A tak! Wymyśliłam sobie zajęcie na nieco przydługi i nieco przynudny okres macierzyństwa. I tak pomiędzy przewijaniem jednej kupy, zmianą pieluchy na pupie drugiej, robię sobie krzesełka. I tu już widzę oburzoną minę mego M: "jak to to robisz?????" , "sama???" Muszę więc oddać sprawiedliwość i rzec: "robimy":) A sprawa ma się tak, że ja wymyśliłam pracę, a mój M odwala czarną robotę:) Zaczęło się od tego, że zakupiłam w necie 25 krzeseł, co to już nikt ich nie chciał, a mnie wpadły w oko: takie stylizowane ludwiczki niby XVI. Dostrzegłam w nich potencjał, choć nie były to moje ukochane medaliony (takie z owalnymi oparciami, wiecie jakie?). Przyjechały do mnie i stały jakiś czas, a ja im się przyglądałam.

Jak to zwykle bywa największym problemem okazał się wybór materiałów. Niestety w kraju naszym pięknym materiałów o wzornictwie innym niż esy floresy na burym tle, jak na lekarstwo. Szukałam, szukałam, w końcu znalazłam na początku KILKA(!!) w miarę ciekawych. Pomysł był taki, żeby obicie było nowoczesne, jakieś zdjęcia, może grafika i do tego stelaż krzesła taki lekko stylizowany. Na pierwszy ogień zrobiłam trzy wzory.

 

I wystawiłam... wiadomo gdzie:) Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że od razu zostanę milionerką i producentem krzeseł na wielką skalę, ale liczyłam, że te parę groszy dorzucę do budżetu domowego. I o dziwo okazało się, że krzesełka się podobają i od czasu do czasu udawało mi się sprzedać. Za każdym razem cieszyłam się jak dziecko i drżałam czy aby na pewno spodobają się Kupującemu. Były to moje pierwsze prace, więc rozumiecie tremę...
Aż tu, razu pewnego, czyli ze dwa dni temu dzwoni psiapsiółka i krzyczy: "słuchaj, słuchaj, widzę Twoje krzesła!!!! W gazecie!!!" Od razu wysłała mi mms'a i rzeczywiście oczom moim ukazały się moje krzesełka, które sprzedałam jakiś czas temu. Oczywiście M natychmiast dostał zadanie bojowe, zdobycia styczniowego wydania "Czterech Kątów". Zdobył! A ja już szybciutko fotografuję je dla Was i CHWALĘ SIĘ!

Niestety nie mam ich teraz wystawionych, bo nie mogę malować ich zimą:( Maluję pistoletem do malowania podłączonym do kompresora i robię to na dworze. Nie mam garażu (jeszcze, mam nadzieję), ani innego pomieszczenia, w którym mogłabym oddawać się szaleństwu bielenia wszystkiego na prawo i lewo! Raz jedno zamówienie robiłam w domu.... Noooo..... sprzątanie po tym, to nie na moje nerwy! Farba w postaci białego pyłu była wszędzie, WSZĘDZIE!!! Nawet pod łóżkiem w zamkniętej szczelnie sypialni. Krótko mówiąc, za żadne skarby, nie zrobię ich zimą. Co nie zmienia faktu, że aktualnie chodzę dumna i blada:)

                               Wasza Dumna i Blada Bella Od Bliźniaków:))

Wielkie wydarzenie!!! Bliźniaki skończyły 1 rok!!!!

Wczoraj świętowaliśmy:), hucznie i wesoło, w gronie najbliższej rodziny pierwszy rok Jasia i Stasia! Aż nie chcę mi się wierzyć, że to już, całe 12 miesięcy, są z nami. Mężczyźni mego życia:). Tyle mamy już za sobą, i łez, i radości, jak to w życiu:). Patrząc w ich roześmiane buźki, wiem, że było warto! I popłakać, i się pomęczyć, i powyć czasem do księżyca... Były chwile straszne i chwile wesołe, chwile wzruszające i chwile frustracji. Kompletny galimatias. I pewnie jeszcze przede mną miliony nowych przeżyć, których na razie nawet nie próbuję sobie wyobrazić...

Jest taki zwyczaj, że na roczek daje się dzieciom do wyboru różne przedmioty. Wybór jednej z nich ma podobno przepowiadać przyszłość;), przyszły zawód czy drogę życiową;) Ok, i my daliśmy im do wyboru: książeczkę, długopis, banknot, różaniec i kieliszek:

Odetchnęłam z ulgą, że nie wybrali kieliszka, hihi. Każdy chwycił za długopis, hm... Czy będą pisarzami czy gryzipiórkami? A może będą pisać bloga? Kto wie? Czy pamiętacie może co Wy wybraliście? Opowiadali Wam rodzice? Ja zapomniałam zapytać, ale zaraz wybadam sprawę:) W sumie zabawny zwyczaj, śmiechu było sporo, dzieciaki nie wiedziały o co chodzi, ale skoro wszyscy się cieszyli, to i one były zadowolone:)

Nie zabrakło też przysmaków na stole. Jeden z nich, to fantastyczny tort łososiowo-tuńczykowy. No po prostu palce lizać! Przepis pochodzi od moich sąsiadów: Halinki i Krzysia, którzy słyną z doskonałej kuchni. Mój mąż, nawet twierdzi, że on powinien razem z Krzysztofem prowadzić blog kulinarny:) Na pewno cieszyłby się dużą popularnością, bo trzeba przyznać, że chłopaki radzą sobie w kuchni jak ryby w wodzie. W każdym razie  Michał po szybkiej konsultacji telefonicznej z Krzysztofem wziął się do roboty i naszykował:

chleb tostowy, biały pszenny - 2 opakowania

groszek z marchewką w zalewie - 1słoik

3 łyżki majonezu

tuńczyk w kawałkach w oleju - 3 puszki

kostka masła

łosoś w wędzony w plastrach 200gram

i do dekoracji:

cytryna, pomidorki koktajlowe, ogórek, koperek,kawior, biały serek homogenizowany, naturalny

                                          

              Chleb tostowy okrawamy ze skórki:

Troszkę się Misiek rozszalał i zrobił aż 24 porcje! (każdy taki kwadracik, jak wyżej, później kroimy na dwie części). Następnie robimy 2 masy, którymi będziemy przekładać kanapki:

Pierwsza masa to marchewka z groszkiem wymieszana z trzema łyżkami majonezu.

Druga masa to tuńczyk w oleju zmiksowany z masłem (razem z tym olejem, żeby uzyskać gładką konsystencję). Proponuję jednak, żeby nie wlewać od razu całego oleju, tylko dodawać stopniowo aż uzyskamy taki efekt, o jaki nam chodzi:)

I rozpoczynamy nasz przekładaniec: chleb, groszek z marchewką, 

chleb,

                                                        

         pasta tuńczykowa,

                                                                         

  łosoś

                                                                        

    chleb

                                                         

   przekrawamy na trójkąty

                       

     i każdy trójkącik smarujemy pastą tuńczykową z wierzchu i dookoła

           

                                         

    W tym momencie wkroczyłam ja z dekoracjami:

                                                

                I mamy efekt końcowy!

                                                                

  NIEBO W GĘBIE!!!

Na zakończenie nie mogło zabraknąć też prezentów dla chłopców, którzy jak prawdziwi mężczyźni nie mogli się nacieszyć nowymi gadżetami i z uwagą wysłuchali uwag wujka o zasadach ruchu drogowego:))))

Jednym słowem, bardzo udany wieczór:) I co najważniejsze WYPOCZĘŁAM, bo nikogo nie trzeba było namawiać do zabaw z dzieciakami. Ta więc kochani pojadłam, popiłam, pośmiałam się i nieco zrelaksowałam. Tego mi było trzeba!

Do usłyszenia i dziękuję raz jeszcze za Wasze komentarze i miłe słowa pod ostatnim postem. Muszę przyznać, że zaczynam się czuć w blogowym światku jak w wielkiej wirtualnej rodzinie)))

Post prozdrowotny i o zawale serca

Nie mam weny na pisanie, a może bardziej na robienie zdjęć, więc strasznie ociągam się z tym pierwszym wpisem w Nowym Roku. Nurtuje mnie natomiast jedna myśl: nie dotrzymujemy postanowień. Zauważyłyście? Robimy je na Nowy Rok, albo z innej okazji, czasami nawet skrzętnie zapisujemy, a potem jakoś tak wszystko bierze w łeb. A bo czasu brak, a bo dzieci, a bo mąż, a bo zwyczajne lenistwo... Czytając Wasze blogi wiem, że istnieje też grupa, która wcale niczego nie postanawia, bo i tak wie, że nie dotrzyma:)) W sumie normalka:) Sama też święta nie jestem i oczywiście zapominam o swoich postanowieniach, albo spycham je w takie rejony mojego umysłu, które rzadko odwiedzam...:)) Na ten rok postanowiłam na przykład, że nauczę się szyć. Nauczę, to może zbyt wielkie słowo, ale przynajmniej spróbuję usiąść do maszyny i zobaczę jak to działa. W tym celu pożyczyłam nawet maszynę od niezastąpionej Janeczki-sąsiadki i na razie mam wrażenie, że maszyna za każdym razem jak przechodzę koło niej  szczerzy na mnie zęby:))) A ja w wyobraźni już szyję  te Tildy i poduszki, i serduszka, i torby, już widzę jak wychodzą spod mojej ręki te równiutkie ściegi... ach... rozmarzyłam się...

Ale ja nie o szyciu, tym razem, nie, nie. Szycie zostawiam specjalistom. Nawet zamówiłam coś u jednej z Was, ale jeszcze paczki nie wysłałam z materiałem... Wstyd, wstyd... LLoko mam nadzieję, że nie tracisz cierpliwości:)

Dzisiaj chciałam napisać o innym postanowieniu. Wiem, że niektóre z Was miały takie postanowienie, ale nie dotrzymały, przesuwacie na później i na później... Dziewczyny i Panowie też, jeśli tacy są  

                          BADAJCIE SIĘ OKRESOWO!!!! 

Wiem, że to przynudzanie, że niby każdy to wie, ale posłuchajcie doświadczonej przez los czyli mnie:) Nie lekceważcie tego!!! Ja oczywiście niby też to wiedziałam, ale ignorowałam. Wiedziałam, że coś tam w sercu mam, jakaś wada, ale drobna... W sumie nic poważnego. Nie badałam, nie kontrolowałam, nic mi nie było. Do czasu... We wrześniu, tuż przed rozpoczęciem bloga - zawał. Tak, tak, zawał. Wiem jak to brzmi! Dodam tylko, że nie jestem jeszcze wiekową staruszką. I wiecie, to nie było szczególnie widowiskowe, nie padłam zemdlona chwytając się za serce, nie, nie. Po prostu rozbolało mnie w klatce piersiowej na tyle mocno, że się lekko zaniepokoiłam. Wsiadłam więc sama (mąż został z chłopcami w domu) do samochodu, pojechałam do dyżurującego szpitala, zaczekałam w kolejce i powiedziałam, że mnie boli. Tyle! A dalej to już nic ciekawego : badania, zdziwienie, powtórne badania, OIOM, podłączenie do aparatury jednej, drugiej, jeszcze większe zdziwienie, wręcz niedowierzanie i... musiałam trochę przewartościować swój świat. I teraz już wiem, że trzeba się badać! Wszystko, co trzeba: cytologia, morfologia, cycki, zęby, REGULARNIE!!! I proszę, żebyście wpisały to sobie na listę, jako postanowienie najważniejsze na Nowy Rok.

I wybaczcie, ale dzisiaj już nic więcej nie napiszę. Zostawiam Was z tym tematem do przemyślenia. Buziaki!